Confrontaties met het feit dat je kind zich “anders”ontwikkelt dan gemiddeld zijn er dagelijks. De ene dag raakt het me meer als de andere dag.Ik zal een aantal ervaringen beschrijven die me bij zijn gebleven.

Toen Stan nog naar een regulier KDV ging totdat hij terecht kon bij het specialistisch KDV heeft hij altijd op de babygroep gezeten. Stan was 11 maanden toen hij voor het eerst naar het reguliere KDV ging en 2 jaar en 2 maanden toen hij startte op het specialistisch KDV. Alle andere kindjes stroomden op een gegeven moment door naar de dreumesgroep maar Stan niet. Dat kon ook niet omdat hij nog niet weerbaar genoeg was gezien zijn ontwikkelingsachterstand op cognitief en motorisch vlak. Op een gegeven moment werd duidelijk dat het reguliere KDV Stan niet kon bieden wat hij nodig had. Via de revalidatiearts verwijzing gekregen voor specialistisch KDV. De eerste dag dat we hem daarnaar toe brachten, heb ik een potje zitten janken op het toilet daar. Ik
dacht “we nemen hem weer mee, hij “hoort” hier helemaal niet. Er is een hele grote diversiteit in zijn groep. Aan de meeste kindjes kun je zien dat er iets niet goed is. Aan Stan niet. Niet in zijn gelaat en ook fysiek niet. De kindjes in zijn groep maakten allemaal kreten en bewegingen die ik liever niet zie.

Misschien is dat bij Stan ook wel zo voor andere mensen. Maar aan hem zijn we “gewend”. Rond Pasen was het lammetjesdag op de zorgboerderij bij ons in de wijk. Ik daarheen gesjouwd met Stan en de oudste. Het was hartstikke leuk voor de oudste en ik genoot er ook van. Stan was gelukkig rustig en zat tevreden in de aangepaste kinderwagen. Op een gegeven moment hoor ik iemand zeggen “dat is toch Stan?” Het was een stagiaire van het KDV waar Stan op gezeten had. Ze ging mij even vertellen hoe leuk de zorgboerderij wel is voor Stan als hij wat groter is. Alsof ik een ijskoude douche over me heen kreeg.

HOEZO, LEUK VOOR STAN! Stan gaat straks gewoon naar school alleen misschien naar passend onderwijs. Je moet je bek houden…. dit waren gedachtes die op dat moment door mijn hoofd gingen. Maar je kunt niet alles zeggen wat je denkt. In ieder geval voelde ik de energie die ik had op dat moment zo wegvloeien. Stan loopt nog niet. Als ik met hem op pad ga, zit hij in de aangepaste wandelwagen. Regelmatig
zeggen kindjes jonger als Stan die al vrolijk rondhuppelen al wijzend naar Stan….. baby, baby. Stan wordt in augustus 3 jaar, dus baby is hij niet meer. Moeders hoor ik dan wel eens zeggen; jaaaa baby, lief he. Of mensen die zeggen; ach, komt wel goed joh. Hij doet het gewoon in zijn eigen tempo. Nou, fijn om te horen. Ik had helemaal niet al die onderzoeken hoeven doen want het komt wel goed! Oh ja, heb je een glazen bol?! Ik ben daar zo klaar mee.

Het helpt me niet, sorry! Als ik mensen hiermee voor het hoofd stoot maar ik ben dit blog begonnen om te delen wat mijn gevoelens en gedachtes zijn en die zijn niet altijd even vriendelijk en rooskleurig. Onlangs droomde ik dat Stan kon praten. Hij praat nog helemaal niet. Hij brabbelt wel en kirt. Wat hij vertelde weet ik niet maar wel gelijk hele zinnen. Dus ik riep mijn man die naar boven kwam met een glas drinken in zijn handen. “Ikke ook “zei Stan terwijl hij wees naar zijn glas. Maar dan word je wakker en was het maar een droom. Ik wil hem zo graag mamma horen zeggen. Of ieder ander woordje is al goed. Wel neuriet hij alle kinderliedjes die we voor hem zingen na. Dus hij slaat het wel op zou je zeggen. Ik heb geen glazen bol maar ik hoop dat Stan een gelukkig, zelfstandig leven gaat krijgen. We proberen hem hierin zo goed mogelijk te begeleiden. Het blijft een zoektocht…..

Mariëtte Kuijl